Over zin en bezinning
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Alma
25 Juni 2011 | Frankrijk, Parijs
Lieve mensen.
Het mooie van fysiek werk doen in een prachtige omgeving, is dat het in je hoofd echt he-le-maal rustig wordt. Als je ook nog wilt genieten van het verrichten van de dagelijkse taken, geldt de kunst van “het gewaar zijn”. Dat is niets meer of minder dan volledig in het hier en nu zijn en met je aandacht gericht op datgene wat je doet – hoe simpel soms ook. En je bewust zijn van alle geluiden om je heen, de insecten, de colonne mieren op je wasgoed, etc. Zonder er iets van te vinden of te denken aan straks, gisteren, morgen, volgende week… Zo zittend bovenop de berg, wetende dat je voor en elk boodschapje minstens twee keer een half uur in de auto zit, verdwijnt bovendien elke behoefte of hang naar materie…
Je merkt ’t vast al: de spirituele werking van het klooster en van de plek die de monniken hier vele eeuwen gelden voor uitgekozen hebben, begint z’n vruchten af te werpen. Alma wordt helemaal Zen. De Benedictijner kloosterorde wist het destijds ook al: de combinatie van eenvoud, hard werken en een strakke discipline is de basis voor verlichting. Gelukkig konden ze ook goed bier brouwen, wat het leven nog een beetje gezellig maakte…
Hier vloeit de wijn rijkelijk. Zelf hebben we een redelijke in kartonnen van de super en soms krijgen we een echt goed flesje van een van de gasten, als dank voor een mooie avond. En niet alleen de avonden zijn hier prachtig; het is zo heerlijk om te weten dat elke dag de zon weer schijnt. En als dat een keertje niet zo is, dat een buitje hooguit een kwartier duurt en dat de zon er daarna gewoon weer is. Het licht is hier echt anders en staat garant voor een depressieloos bestaan.
Het eten draagt daar overigens in niet geringe mate aan bij… Zo was ik vandaag met Tein de manager op stap en hebben we in een oud klooster in Les Vans (Ardeche) gelunched. Mocht je het willen weten: een tarte Tatin van jonge sjalotjes met een heerlijk sausje van balsamico en een salade met daarin paarse en oranje bloemetjes. Vervolgens een mooi stuk in rode wijn gestoofd rundvlees, met knolselderijpuree en aardappeltjes. Daarna een fondant van chocola… mijn hemel, je weet niet wat je proeft. En dat alles natuurlijk na een lekker aperitief, vergezeld van een uitstekende rode wijn uit de Ardeche en afgesloten met een kopje espresso…
Die gekke fransen zijn zo gek nog niet, behalve dan dat ze rustig een fles wijn soldaat maken terwijl na de lunch de baas nog wel het een en ander van ze verwacht. Echt heel bijzonder vind ik dat. Maaaarrrr… de maaltijden van ons kokkie Marjolein zijn ook zeker niet te versmaden. De gasten krijgen vijf avonden per week een op franse leest geschoeid en erg smaakvol driegangendiner voorgeschoteld.
Mijn vertrek lijkt nog ver weg, maar nadert nu snel. En we zien er allemaal een beetje tegenop; zo nauw samenwerken en samenleven creëert een hechte band. Je moet weten wat je aan elkaar hebt. En als iemands gedrag je niet zint, kun je daar niet mee rond blijven lopen. Om de harmonie toch een beetje te bewaren, moet je in staat zijn ook naar jezelf te kijken. Is mijn irritatie terecht of moet ik er zelf iets mee? Een stukje zelfreflectie en elkaar feedback kunnen geven is dus onontbeerlijk. En als dat niet lukt kun je nog proberen om elke dag een paar minuten te mediteren op Verdraagzaamheid...
Liefs weer,
Alma.
Het mooie van fysiek werk doen in een prachtige omgeving, is dat het in je hoofd echt he-le-maal rustig wordt. Als je ook nog wilt genieten van het verrichten van de dagelijkse taken, geldt de kunst van “het gewaar zijn”. Dat is niets meer of minder dan volledig in het hier en nu zijn en met je aandacht gericht op datgene wat je doet – hoe simpel soms ook. En je bewust zijn van alle geluiden om je heen, de insecten, de colonne mieren op je wasgoed, etc. Zonder er iets van te vinden of te denken aan straks, gisteren, morgen, volgende week… Zo zittend bovenop de berg, wetende dat je voor en elk boodschapje minstens twee keer een half uur in de auto zit, verdwijnt bovendien elke behoefte of hang naar materie…
Je merkt ’t vast al: de spirituele werking van het klooster en van de plek die de monniken hier vele eeuwen gelden voor uitgekozen hebben, begint z’n vruchten af te werpen. Alma wordt helemaal Zen. De Benedictijner kloosterorde wist het destijds ook al: de combinatie van eenvoud, hard werken en een strakke discipline is de basis voor verlichting. Gelukkig konden ze ook goed bier brouwen, wat het leven nog een beetje gezellig maakte…
Hier vloeit de wijn rijkelijk. Zelf hebben we een redelijke in kartonnen van de super en soms krijgen we een echt goed flesje van een van de gasten, als dank voor een mooie avond. En niet alleen de avonden zijn hier prachtig; het is zo heerlijk om te weten dat elke dag de zon weer schijnt. En als dat een keertje niet zo is, dat een buitje hooguit een kwartier duurt en dat de zon er daarna gewoon weer is. Het licht is hier echt anders en staat garant voor een depressieloos bestaan.
Het eten draagt daar overigens in niet geringe mate aan bij… Zo was ik vandaag met Tein de manager op stap en hebben we in een oud klooster in Les Vans (Ardeche) gelunched. Mocht je het willen weten: een tarte Tatin van jonge sjalotjes met een heerlijk sausje van balsamico en een salade met daarin paarse en oranje bloemetjes. Vervolgens een mooi stuk in rode wijn gestoofd rundvlees, met knolselderijpuree en aardappeltjes. Daarna een fondant van chocola… mijn hemel, je weet niet wat je proeft. En dat alles natuurlijk na een lekker aperitief, vergezeld van een uitstekende rode wijn uit de Ardeche en afgesloten met een kopje espresso…
Die gekke fransen zijn zo gek nog niet, behalve dan dat ze rustig een fles wijn soldaat maken terwijl na de lunch de baas nog wel het een en ander van ze verwacht. Echt heel bijzonder vind ik dat. Maaaarrrr… de maaltijden van ons kokkie Marjolein zijn ook zeker niet te versmaden. De gasten krijgen vijf avonden per week een op franse leest geschoeid en erg smaakvol driegangendiner voorgeschoteld.
Mijn vertrek lijkt nog ver weg, maar nadert nu snel. En we zien er allemaal een beetje tegenop; zo nauw samenwerken en samenleven creëert een hechte band. Je moet weten wat je aan elkaar hebt. En als iemands gedrag je niet zint, kun je daar niet mee rond blijven lopen. Om de harmonie toch een beetje te bewaren, moet je in staat zijn ook naar jezelf te kijken. Is mijn irritatie terecht of moet ik er zelf iets mee? Een stukje zelfreflectie en elkaar feedback kunnen geven is dus onontbeerlijk. En als dat niet lukt kun je nog proberen om elke dag een paar minuten te mediteren op Verdraagzaamheid...
Liefs weer,
Alma.
-
25 Juni 2011 - 19:46
Jean:
Ziet er echt goed uit jij, sussie! -
25 Juni 2011 - 22:13
Peter:
Wow Alma, dat klinkt als léven!
Liefs Peter -
26 Juni 2011 - 07:09
Sabine:
Zeau...dat klinkt écht fijn! Mooi om je weer te lezen, wat doe je dat toch goed.
Liefs,
Sabine -
26 Juni 2011 - 21:12
Elise:
Lieve Alma,
Klinkt heel bijzonder. Lees je verhalen met veel plezier. Geniet van je laatste weekje!
Dikke kus Elise -
27 Juni 2011 - 11:03
Eva:
wat een prachtig verhaal weer Alma, goed bezig daar! *kijkt een beetje jaloers* -
27 Juni 2011 - 22:23
Marija:
Bonne nuit, Madame Poirier:-)
Wat een leven, wat een heerlijkheid, en wat fijn dat we daar een stukje van mee mogen krijgen, ook al is het slechts digitaal.....De rust staat je goed, vrouw!
X, Marija
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
