Eerste indrukken
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Alma
13 April 2009 | Ghana, Tamale
Lieve allemaal.
Een land in Afrika bezoeken is een ding; om daar te gaan werken is een tweede. Maar om in die tijd bij een Ghanees gezin te verblijven is een absolute derde dimensie!
De reis is prima verlopen, geen oponthoud, geen tickets vergeten of zoek en niks gemist. Nou ja, bijna niks.. Op doorreis van hoofdstad Accra naar Tamale (ongeveer halverwege) bij het busstation bleek dat we de bagage apart moesten wegen en labelen. Dat kan pas op de dag van vertrek, dus Victoria (van Meet Africa) zette ons keurig in de rij - ongeveer 20 wachtenden voor je en nog een half uur te gaan. Moet lukken zou je denken... Niet dus. Het blijkt een ingewikkelde en tijdrovende handeling te zijn voor de lokettist. Dus na 20 minuten waren we twee plekken opgeschoven, waarna Vic ons hollend naar een ander loket bracht aan de overkant van de straat. Daar stonden maar twee mensen en waren we uiteindelijk maar een kwartier te laat in de bus. Wij als Hollander zouden dan zeggen: had dat effe eerder bedacht, maar dat is een van de dingen die hier volledig anders werken dan thuis-waarover later meer.
Gelukkig vertrekt de bus pas als hij vol is - dat betekent wel dat men na de eigenlijke vertrektijd je vooruitbetaalde plek aan een ander verkoopt. Die moest dus er weer uit -en dat was redelijk genant.
Een omschrijving van een simpele situatie waar je je echt zo'n botte Hollander kunt voelen.. Vooral in het begin, wanneer alles nog vreemd is. Zo stonden we zowel in Accra als in Tamale na aankomst in het donker als twee witte hollandse mutsjes tussen alleen maar donkere Ghanezen buiten met onze bagage te wachten op de contactpersoon die ons zou komen halen. Maar er dus niet was. In Accra duurde het een kwartier - in Tamale anderhalf uur voordat deze arriveerde. We zullen er echt nog wel aan wennen, maar op dat moment was ik wel erg blij dat we met z'n tweeen waren! Niet alleen het geduld dat je moet hebben voor het Afrikaanse tempo; ook het wantrouwen jegens al die welwillende Ghanezen die "vast wat van je moeten als je hun hulp aanvaardt..!" Nou heb ik het gigantische voordeel dat ik al wat ouder ben; ik word met een immens respect behandeld door iedereen die jonger is dan ik. De titel mama of grandma is een hele eer!!! Gelukkig heb ik dat laatste nog niet gehoord en met mama kan ik wel leven.
In de gezinnen gaat het net zo; je maakt onderdeel uit van de familie en daar zijn ze ook trots op. Hier in Tamale slapen we bij Hadji en haar familie, zij zijn moslim. Iedereen noemt elkaar broer of zus dus wiens kinderen nu van wie zijn is niet uit te vogelen. In elk geval bestaat de familie uit alle kinderen van alle vrouwelijke kinderen van grootmoeder Kaka (een respectabele oude dame/kruidengenezeres waar iedereen voor knielt voordat ze haar aanspreken). De gezinnen van haar mannelijke kinderen wonen elders. In deze compound wonen zo'n veertig familieleden en iedereen heeft z'n plek en kent die ook dankzij een enorme discipline! Kinderen staan onder aan de keten en moeten hard meewerken in het gezin. Als ze niet snel of respectvol genoeg reageren volgt verbaal en soms fysiek geweld. Dat is lastig voor ons - ook om te zien hoe er om wordt gegaan met kinderen die van een lagere "stand" zijn dan de familie waar wij tijdelijk wonen.
Zo waren we gisteren mee met de familie naar een heuse moslim-bruiloft! Ik denk dat er zo'n 200 man was - vrouwen gescheiden van de mannen. Heel veel eten, veel muziek, dansen, heel veel rituelen en symbolische handelingen. En heel, heel erg veel nieuwsgierige donkerbruine Afrikaanse ogen. Men probeert echt je blik te vangen en lacht altijd als dat gebeurt. Aandacht van een blanke verhoogt de status dus ik vermoed dat het voor de bruid en haar ouders een eer was dat wij er waren. Die laten overigens met zoveel visite over de vloer ook alles zien wat ze aan rijkdommen hebben, want dat geeft de status aan. Zo stond er een mega-tv met een wedstrijd van PSV keihard op!! Het was overweldigend om zo'n feest mee te maken. Het was buiten en duurde de hele dag - heet, heet, heet. We ontkwamen er niet aan om te gaan dansen en toen was het echt schateren voor iedereen!!! Als ze je stijl waarderen, krijg je muntjes op je voorhoofd gedrukt of zelfs briefjes van 1 Gcedi (die je later weer teruggeeft). Mijn dansbewegingen werden bijzonder beloond kan ik wel zeggen... Omdat het een moslimfeest is, kreeg ik ook een witte sjaal om mijn hoofd gedrapeerd. Mooie ervaring!
We zijn er nu aan gewend dat we continu zweten en met de gezondheid gaat het goed. Als er geen ventilator is 's nachts is het echt verschrikkelijk. Zo stil mogelijk plat op je rug liggen werkt nog het beste... TZ hebben we al een paar keer gegeten - met wisselend effect. Iedereen in de familie is vol lof over de kookkunsten van fat-auntie (dochter van Kaka). Ze probeert ons ook van alles te leren maar op de een of andee manier slaan we deze kennis niet op ;-) Wat ons betreft mag de invloed van de Italiaanse keuken wel ietsie groter, want de tanden zijn soms lang.. Maar het hoort erbij.
Die situaties zullen er nog veel meer komen, maar inmiddels ben ik er wel achter dat de hulpvaardigheid, vriendelijkheid en vergevingsgezindheid van de Ghanezen redelijk onbeperkt is.
Lieve schatten, later meer, ik moet ermee stoppen, time is up. Ik ga nog even buiten in de schaduw zitten tot Sanneke klaar is. Luisteren naar Westerse muziek terwijl mijn blik de Afrikaanse horizon verkent. Ik kan je vertellen dat dat een hele bijzondere belevenis is...
Liefs!
Een land in Afrika bezoeken is een ding; om daar te gaan werken is een tweede. Maar om in die tijd bij een Ghanees gezin te verblijven is een absolute derde dimensie!
De reis is prima verlopen, geen oponthoud, geen tickets vergeten of zoek en niks gemist. Nou ja, bijna niks.. Op doorreis van hoofdstad Accra naar Tamale (ongeveer halverwege) bij het busstation bleek dat we de bagage apart moesten wegen en labelen. Dat kan pas op de dag van vertrek, dus Victoria (van Meet Africa) zette ons keurig in de rij - ongeveer 20 wachtenden voor je en nog een half uur te gaan. Moet lukken zou je denken... Niet dus. Het blijkt een ingewikkelde en tijdrovende handeling te zijn voor de lokettist. Dus na 20 minuten waren we twee plekken opgeschoven, waarna Vic ons hollend naar een ander loket bracht aan de overkant van de straat. Daar stonden maar twee mensen en waren we uiteindelijk maar een kwartier te laat in de bus. Wij als Hollander zouden dan zeggen: had dat effe eerder bedacht, maar dat is een van de dingen die hier volledig anders werken dan thuis-waarover later meer.
Gelukkig vertrekt de bus pas als hij vol is - dat betekent wel dat men na de eigenlijke vertrektijd je vooruitbetaalde plek aan een ander verkoopt. Die moest dus er weer uit -en dat was redelijk genant.
Een omschrijving van een simpele situatie waar je je echt zo'n botte Hollander kunt voelen.. Vooral in het begin, wanneer alles nog vreemd is. Zo stonden we zowel in Accra als in Tamale na aankomst in het donker als twee witte hollandse mutsjes tussen alleen maar donkere Ghanezen buiten met onze bagage te wachten op de contactpersoon die ons zou komen halen. Maar er dus niet was. In Accra duurde het een kwartier - in Tamale anderhalf uur voordat deze arriveerde. We zullen er echt nog wel aan wennen, maar op dat moment was ik wel erg blij dat we met z'n tweeen waren! Niet alleen het geduld dat je moet hebben voor het Afrikaanse tempo; ook het wantrouwen jegens al die welwillende Ghanezen die "vast wat van je moeten als je hun hulp aanvaardt..!" Nou heb ik het gigantische voordeel dat ik al wat ouder ben; ik word met een immens respect behandeld door iedereen die jonger is dan ik. De titel mama of grandma is een hele eer!!! Gelukkig heb ik dat laatste nog niet gehoord en met mama kan ik wel leven.
In de gezinnen gaat het net zo; je maakt onderdeel uit van de familie en daar zijn ze ook trots op. Hier in Tamale slapen we bij Hadji en haar familie, zij zijn moslim. Iedereen noemt elkaar broer of zus dus wiens kinderen nu van wie zijn is niet uit te vogelen. In elk geval bestaat de familie uit alle kinderen van alle vrouwelijke kinderen van grootmoeder Kaka (een respectabele oude dame/kruidengenezeres waar iedereen voor knielt voordat ze haar aanspreken). De gezinnen van haar mannelijke kinderen wonen elders. In deze compound wonen zo'n veertig familieleden en iedereen heeft z'n plek en kent die ook dankzij een enorme discipline! Kinderen staan onder aan de keten en moeten hard meewerken in het gezin. Als ze niet snel of respectvol genoeg reageren volgt verbaal en soms fysiek geweld. Dat is lastig voor ons - ook om te zien hoe er om wordt gegaan met kinderen die van een lagere "stand" zijn dan de familie waar wij tijdelijk wonen.
Zo waren we gisteren mee met de familie naar een heuse moslim-bruiloft! Ik denk dat er zo'n 200 man was - vrouwen gescheiden van de mannen. Heel veel eten, veel muziek, dansen, heel veel rituelen en symbolische handelingen. En heel, heel erg veel nieuwsgierige donkerbruine Afrikaanse ogen. Men probeert echt je blik te vangen en lacht altijd als dat gebeurt. Aandacht van een blanke verhoogt de status dus ik vermoed dat het voor de bruid en haar ouders een eer was dat wij er waren. Die laten overigens met zoveel visite over de vloer ook alles zien wat ze aan rijkdommen hebben, want dat geeft de status aan. Zo stond er een mega-tv met een wedstrijd van PSV keihard op!! Het was overweldigend om zo'n feest mee te maken. Het was buiten en duurde de hele dag - heet, heet, heet. We ontkwamen er niet aan om te gaan dansen en toen was het echt schateren voor iedereen!!! Als ze je stijl waarderen, krijg je muntjes op je voorhoofd gedrukt of zelfs briefjes van 1 Gcedi (die je later weer teruggeeft). Mijn dansbewegingen werden bijzonder beloond kan ik wel zeggen... Omdat het een moslimfeest is, kreeg ik ook een witte sjaal om mijn hoofd gedrapeerd. Mooie ervaring!
We zijn er nu aan gewend dat we continu zweten en met de gezondheid gaat het goed. Als er geen ventilator is 's nachts is het echt verschrikkelijk. Zo stil mogelijk plat op je rug liggen werkt nog het beste... TZ hebben we al een paar keer gegeten - met wisselend effect. Iedereen in de familie is vol lof over de kookkunsten van fat-auntie (dochter van Kaka). Ze probeert ons ook van alles te leren maar op de een of andee manier slaan we deze kennis niet op ;-) Wat ons betreft mag de invloed van de Italiaanse keuken wel ietsie groter, want de tanden zijn soms lang.. Maar het hoort erbij.
Die situaties zullen er nog veel meer komen, maar inmiddels ben ik er wel achter dat de hulpvaardigheid, vriendelijkheid en vergevingsgezindheid van de Ghanezen redelijk onbeperkt is.
Lieve schatten, later meer, ik moet ermee stoppen, time is up. Ik ga nog even buiten in de schaduw zitten tot Sanneke klaar is. Luisteren naar Westerse muziek terwijl mijn blik de Afrikaanse horizon verkent. Ik kan je vertellen dat dat een hele bijzondere belevenis is...
Liefs!
-
13 April 2009 - 11:17
Paul:
Gaaf om zo snel al uitgebreid van je te horen. Ik kan nauwelijks wachten om verdere ervaringen te vernemen en hoop voor Bastiaan en Suzanne dat je ze bij terugkomst niet als van een "lagere" stand zult behandelen.... -
13 April 2009 - 11:47
Sabine:
Het feesten is al begonnen, en je bent er nog maar net! Dat belooft veel goeds.
Fijn om het met je mee te kunnen beleven zo,
dikke kussen -
13 April 2009 - 19:17
Tine:
Ik ben blij wat van je te horen en ij hoopp dat het zo goed blijft gaan Kusjes, Mama -
13 April 2009 - 19:32
Paola:
Heerlijk om van je te horen! Begin wel een beetje jaloezie te voelen hoor, lol! Jij swingen op een moslimbruiloft in de snikhitte en ik hier met mijn paaseitje in het voorjaarszonnetje.....en ach, dat afrikaanse tempo ligt jou vast wel......went gauw!! hoop snel op nog veel meer nieuws en ben benieuwd wanneer je echt ook aan de slag gaat daar!
Liefs xxx -
13 April 2009 - 19:49
Marija:
Heee feestnummer, wat schrijf je toch weer ontzettend leuk over je belevenissen ha-ha!! Ik merk aan alles dat je het prima naar je zin hebt, ondanks het feit dat het hollandse tempo en temperament er nog lekker in zit...Blijf met dezelfde onbevangenheid de volgende maanden in Ghana tegemoet zien, dan komt het helemaal goed met je. Heerlijk om via je berichten toch een beetje met je mee te leven, dus blijf zoveel mogelijk schrijven! Heel veel liefs, Marija -
13 April 2009 - 23:01
Herman:
Ja , ik ben online, fijn dat ik mee mag genieten. Ik zie al veel herkenbaarheid met Mali.
Weken met een familie temogen lven zal wel zeer indrukwekked zijn. Ik hoop dat het j lukt eea. in waarbenjij t krijgen. Tot de volgende keer. -
14 April 2009 - 06:20
Marianne:
Hallo lieverd,
Zo te lezen heb je in de eerste dagen al heel veel indrukken opgedaan hopelijk gaan er nog velen volgen.Wij gaan ons nu gereed maken voor onze zon vakantie op GC heel veel liefs van mij en Kees natuurlijk,kijk al uit naar je volgende bericht,tot mailsXXXXXXXXXXXX -
14 April 2009 - 06:35
Gertruud:
Hoi Alma, Wat goed om zo snel wat van je te lezen, je schrijft leuk, boeiend over de toch 'andere' wereld waarin je leeft. Heb je ook al zo'n mooie kleurige jurk aan? Heel veel succes verder, geniet van je indrukken en blijf vooral ook schrijven het is leuk je te volgen.
Een omhelzing van Gertruud. -
14 April 2009 - 07:34
Eva:
Leuk verhaal Alma, ik ben benieuwd naar de foto's!! -
14 April 2009 - 07:36
Martine:
Lieve Alma,ben blij om te lezen dat je het naar je zin hebt!
Hier alles rustig,ik ben nog geen oma! -
14 April 2009 - 17:11
Vincent:
Wow, dit bericht lijkt op zichzelf al een heel avontuur. En je bent er nog maar net! Goed hoor.
Hier gaat alles verder ook goed. Mis je natuurlijk wel! X -
15 April 2009 - 10:08
Maurits:
Hoi Alma,
Wat leuk te lezen en te zien dat je het gelijk naar je zin hebt wat een andere wereld!
Volgens mij ga je een hele bijzondere tijd beleven daar, leuk om je verhalen zo te mogen volgen!
Take care.
Groetjes,
Maurits
ps ben nog geen papa... -
17 April 2009 - 08:08
Joke:
Hoi Alma,
Meid wat super om dit allemaal te lezen, wat een mooi verslag van je belevenissen.
Zo fijn dat je het naar de zin hebt de foto's zijn prachtig.
Sterkte verder met je reis en blijf genieten van elke dag.
Dikke Kus, Joke -
18 April 2009 - 20:11
Karin De Vries:
Hoi Alma,
Ja wat een ander leven dan wij verwende Hollanders! Ik wens je heel veel succes en voldoening toe. groetjes, Karin de Vries
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
