Groen Bolga

Lieve allemaal.

Het is toch zo gek, hoe hier je stemming en gevoel van welbevinden van het ene moment op het andere volslagen kan omslaan... Bevind je je bij het ontwaken in een dip, twee uur later kan je je weer in de zevende hemel voelen. Of 's avonds voel je je kiplekker en de volgende ochtend rammelt 't aan alle kanten.. Wel prettig om dat eenmaal te weten, dan hoef je je er ook niet meer mee bezig te houden; het gaat vanzelf weer over en snel ook! En altijd zijn het kleine momentjes en volslagen onverwachte gebeurtenissen die je weer uit zo'n dip trekken. Bijvoorbeeld bij ondergaande zon langs een veldje fietsen waar jongetjes die duidelijk dromen van een voetbalcarriere aan het voetballen zijn op die donkerrode aarde. Op blote voeten, plastic sandalen, een voetbalschoen of met z'n drieen een paar voetbalschoenen delen.
Of een stoet vrouwen op de motorfiets tegenkomen met hetzelfde T-shirt aan, die je gelijk uitnodigen voor hun meetings als je vraagt wat voor soort club ze zijn.
Of de twee “sisters” uit het winkeltje vlak bij ons kantoor. Die je altijd zo verschrikkelijk enthousiast begroeten en altijd in zijn voor een praatje.

Zo was mij ook gevraagd om afgelopen zaterdag namens de Youth Harvest Foundation een presentatie van 20 minuten te geven voor een graduation – diploma uitreiking van een aantal leerling-naaisters (waar mijn groep ook uit bestaat). Onderwerp: customer relations. Directeur John zou dit eigenlijk doen maar was verhinderd. Nu ben ik al 's naar zo'n graduation geweest en had ik wel een aardig idee wat ik kon verwachten: een stuk of 10 leerlingen en hun “masters” en familie. Meestal in een drinking spot (cafeetje), lekker informeel. Zaterdagochtend zag ik echter, dat het niet in een cafeetje, maar in het plaatselijke stadion was. Okee, daar zullen ze dan een hoekje afgehuurd hebben...? Daar aangekomen bleek het stadion echter al driekwart gevuld te zijn met Ghanezen... zo'n stuk of 200 afgestudeerden en alle bazinnen van wie ze het vak geleerd hebben, familie, vrienden, belangrijke hotemetotems en alle shopeigenaren uit de hele regio noord-west; kortom, een mannetje of 800... Hoe bedoelt u – communiceren..;-/

Gelukkig liet de Ghanese gewoonte om gemiddeld twee uur later dan gepland te beginnen mij niet in de steek en had ik tijd om mijn verhaal nog een beetje om te bouwen. Niks leuk interactief - gewoon een eenrichting-verhaal! Ik weet nu dat de uitdaging “Loslaten” voor een deel als geslaagd beschouwd kan worden... Ik bleef zo relaxed als een Ghanees en had er alle vertrouwen in - niks zenuwen! Ik had al gezien dat op het grote podium een tafel met stoelen gearrangeerd stond, waar het erecommittee plaats diende te nemen. En ja hoor, daar werd mijn naam (beetje krom uitgesproken) omgeroepen en daar marcheerde Alma het podium op om plaats te nemen op een van de zetels... Zo'n graduation heeft een heel vaste structuur; na het voorstellen van alle gasten en wat korte toespraken, mocht ik mijn verhaal doen. Nu kan een groot percentage van met name oudere Ghanezen geen Engels, dus daarna werd er nog 's een hele enthousiaste en gedreven vertaling gegeven door de dagvoorzitter en vroeg de dame naast mij of ik ook bij een dergelijk event van de kappersorganisatie dit verhaal wil komen doen. Eitje natuurlijk, na deze ervaring maar ik ben bang dat ik dan al weg ben... Toen de krant ook het verhaal wilde publiceren en ik gevraagd werd zo'n dertig van de 200 diploma's uit te reiken, ging ik toch echt bijna naast m'n schoenen lopen, haha!! Dat zal een gemis zijn straks thuis, al die vanzelfsprekende respectuitingen en erehagen ;-)

Sowieso zijn de Ghanezen verschrikkelijk enthousiast, belangstellend, vriendelijk, gastvrij, uitermate behulpzaam (ze nemen ook alle tijd om je te helpen) en vrolijk. Uitnodigend is het goede woord. Vraag een willekeurig iemand op de grote en chaotische markt waar ze stofjes verkopen en ze loodst je erheen, adviseert welke het meest geschikt is en helpt ook nog 's met onderhandelen. Dan loodst ze je er weer uit en pakt een uur later haar eigen bezigheden weer op... Ze zijn ook erg vrolijk, ook al zijn het volslagen vreemden; zwaaien, grapjes maken, enthousiaste begroetingen roepen. Vaak vang ik een blik op een nors gezicht, blijf kijken en dan breekt al heel snel een stralende lach door. Aandacht die je geeft wordt zeer op prijs gesteld en belangstellende vragen worden vaak met een uitnodiging beantwoord. Alahre, een van de oudere meiden binnen de compound met haar weerbarstige, norse uitstraling; op onverwachte momenten breekt opeens een stralende lach door en is het een genot om naar haar te kijken. Dan kan ze helemaal los gaan word je zelf ook helemaal vrolijk van binnen.

Ook heb ik met de volgende patiënt een bezoekje gebracht aan de plaatselijke dierenarts... Sinds twee weken hebben we een jong hondje en de laatste week werd z'n buikje steeds dikker en dikker. Gisteren was het echt niet normaal meer en kon hij nauwelijks nog ademhalen. Dus vanochtend mee in de mand en de taxi (1 euro). Toen ik daar binnenkwam, werd ik zeer hartelijk begroet en omhelsd door dierenarts Josephine – weet nog niet of het pure affectie is of dat ze zo blij was weer een betalende klant te zien... 3 injecties, een schoonmaakbeurt en een wormenkuur later (en 2,5 euro armer-dat zijn nog 's prijzen!) weer naar huis waar hij prompt in de taxi van vaste chauffeur Ibrahim de boel onder begon te poepen. Die wist niet hoe snel hij de mand achterin moest zetten; alhoewel de taxis's hier letterlijk bij elkaar gehouden worden met tape en touwtjes zijn ze er heel zuinig op! De meest afgeleefde, oude en vuile exemplaren worden ook gebruikt om dieren van en naar de markt te transporteren. Zo zag ik laatst een ontzettend oude en smerige Opel-station, vol deuken, Ghanezen en achterin... een levensgrote stier! Hij leek het allemaal prima te vinden en lag lekker relaxed te herkauwen maar ik vroeg me echt af hoe ze 'm erin hebben gekregen... en er later weer uit!

Intussen is Bolga in een razendsnel tempo aan het “vergroenen”. Heel bijzonder om te zien hoe stukken grond – groot en klein – van aarde-rood naar sappig groen getransformeerd zijn. Al die stukken en stukjes worden opeens druk bebouwd, gewied, ingezaaid etc. De grond moet wel ontzettend vruchtbaar zijn, want de plantjes lijken per dag centimeters te groeien. De tijd begint nu te dringen; op 4 juli vertrekken Sanneke en ik naar het zuiden om nog wat tijd on the beach door te brengen. En ik baal, want dat betekent dat ik niet bij de afronding van het lesprogramma kan zijn maar aan Tanja moet overdragen. En dat, terwijl het nu zo lekker begint te lopen! De meiden worden steeds enthousiaster, nu we ook een tweede product bedacht hebben: kleine simpele tasjes in leuke stofjes waar met name veel vrijwillgers gek op zijn! Voor hun veel simpeler om tussen de gewone werkzaamheden door te maken en efficienter. Aangezien er veel vrijwiligers volgende week aankomen en anderen weer vertrekken, heeft Sales al een behoorlijke bestelling binnen. Productie kan dus aan de slag en Marketing begint te promoten... leuk, hoor!!! Dan mis ik dus het moment dat de balans opgemaakt wordt en blijkt dat ze – zeker weten – een behoorlijke winst gemaakt hebben... en hun aandeelhouders blij kunnen maken! Maar ik zal ze voorlopig blijven bellen – het blijven toch nog even “mijn meiden”...

Misschien komt het doordat het werk steeds afwisselender en verantwoordelijker wordt, maar sowieso gaan de dagen steeds sneller – megasnel nu. Kon ik in het begin nog wel 's de weken tot vertrek naar huis tellen, nu zou ik wel hard op de rem willen gaan staan. Los van het feit dat ik m'n dierbaren weer erg graag wil zien, zou ik hier best nog een paar maanden door kunnen brengen. Het is waar dat je als vrijwilliger na drie maanden eigenlijk net goed in het stramien en de regelmaat valt, veel beter gewend bent aan de cultuur, het klimaat, de leefgewoonten en de omstandigheden. De eerste 6/7 weken ben je aan het overleven – daarna begint pas het leven. Steeds meer mensen in Bolga begin ik te (her)kennen en dat maakt het wel zo leuk. Vooral omdat de mensen hier nog zo puur zijn; Bolga is een stad en dat is te merken, maar de vooruitgang gaat traag en toeristen zijn hier niet of nauwelijks.
Maarrrrr.. denken aan thuiskomen is ook heerlijk! Al begint de stress nu al een beetje toe te slaan; er moet een hoop gedaan worden in de organisatie voordat ik vertrek. Bovendien “moet” ik ook veel shoppen aan kadootjes voor hier en thuis en geeft de ene na de andere vrijwilliger een afscheidsfeestje.
Drukdrukdruk, dus – zeker voor Ghanese begrippen...


Lieve groet,
Alma.