afscheid...
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Alma
07 Juli 2009 | Ghana, Cape Coast
Lieve allemaal.
Het afscheid van Bolga is achter de rug. En daarmee van alle prachtige mensen die ik daar mocht leren kennen. Van Ibrahum en Mariam van Meet Africa, John en collega's van Youth Harvest Foundation, alle vrijwilligers met wie ik ben opgetrokken, Ghanezen die ik gaandeweg steeds beter heb leren kennen en last but not least: mijn familie. Toch gek, dat pas bij het afscheid echt voelbaar is hoeveel je om elkaar bent gaan geven in de periode dat je zo betrokken was bij elkaars leven.
Natuurlijk liep het allemaal weer heel anders dan ik had "gepland"... Niks laatste dag voor vertrek (zaterdag) vrij - omdat de stroom zo vaak was uitgevallen de laatste week, wilde ik ook vrijdag naar kantoor om mijn werk goed af te ronden. Donderdag hadden we een afscheidsborrel met de mensen van YHF en kwamen een paar meiden van mijn groep afscheid nemen. Toen drong het al tot me door dat dit wel 's moeilijk zou kunnen gaan worden...
"Jemig, die zie ik misschien wel nooit meer terug... "
Vrijdag ook nog de laatste dingetjs kopen, afscheid nemen van Ghanezen en eten inkopen om te gaan koken voor mijn familie. Dat werd uiteindelijk een gezelschap van 15 kinderen en een aantal volwassenen - en dat op een houtskoolbrander op de grond. Het klinkt gek, maar ook dat went en wordt heel gewoon na een tijdje. Daarna uiteraard een soort afscheidsparty, waar Gifty, mijn "tante" van 28 een prachtige speech hield en kadootjes overhandigde. Mijn moeder had allerlei dingetjes genaaid en de andere vrouwen hadden geld ingezameld voor andere kadootjes. Ook Joe, mijn "oom" van 30 was van de partij en stak een mooie speech af. Officieel is hij het hoofd van de familie en dus mijn "vader" alhoewel het de zwager is van mijn moeder en niet haar husband... Volgen jullie het nog??! Dat zit allemaal ook voor mij hier en daar nog ingewikkeld, maar dat terzijde. Na deze ceremonie was het natuurlijk tijd om al mijn kadootjes aan hen te overhandigen. Jammergenoeg was mijn broertje Hafies er niet bij: hij was die dag opgenomen in het ziekenhuis met malaria. Om die reden zou ik zaterdagochtend voordat ik werd opgehaald om 10.00 uur naar hem toe gaan om afscheid te nemen. Dat betekende dus: NA het feestje nog alles efficient inpakken - ook alle souvenirs - en wel op zo'n manier dat ik tijdens het reizen alles weer snel terug zou kunnen vinden...
Na een te korte nacht in een Ghanees ziekenhuis afscheid moeten nemen van een normaal gesproken levenslustig maar nu apatisch en erg ziek broertje van 8 kan ik niemand aanraden.. Dat was erg verdrietig. Die tranen bleven die ochtend komen, vooral omdat mijn moeder mee zou gaan naar de afscheidsdrink met de vrijwilligers en naar het busstation. En moeder Augustine begon in de auto te huilen en hield niet meer op, wat uiteraard z'n effect had op mijn emoties.. Het was bijzonder om te voelen hoe dicht je tot elkaar bent gekomen in die drie maanden. Hoe zeer je betrokken bent geraakt bij elkaar, zodanig dat dit afscheid je echt heel diep raakt. Des te verrassender, omdat mijn moeder haar gevoelens van affectie tot nu toe echt NIET heeft getoond. Ze is geen prater en aanraken is voor haar geen dagelijkse bezigheid (zelfs niet als een van haar eigen kinderen verdrietig is of ziek). Maar blijkbaar hebben we een grotere impact op elkaars leven gehad dan we ons bewust waren.
Hoe zal het hen verder vergaan? Welke kinderen gaan de kansen en de gelegenheid krijgen om hun nu al zichtbare talenten te ontwikkelen? Hoe gaat de bevalling verlopen van tantetje? Ik heb al besloten om terug te gaan. Ooit. Naar mijn Ghanese familie die me altijd welkom zal heten en me als hun dochter/zuster/moeder zal onthalen... Wel een heel warm en fijn gevoel.
Directeur John van YHF zal ik in elk geval het komende jaar gaan zien in Nederland. Hij is geaccepteerd voor een scholarship bij het KIT in Amsterdam om zijn Master te doen op het gebied van Reproductive Health. In september dit jaar reist hij naar Nederland en het zal ontzettend leuk en inspirerend zijn om hem hier weer te ontmoeten!
Gelukkig hoorde ik gisteren van moeder Augustine dat broertje alweer wat beter is en naar huis mag en heb ik hem even kunnen spreken door de telefoon. Hij snapte nog niet erg dat ik niet meer "in the house" was, maar in een beach hotel, helemaal in het zuiden van Ghana in Cape Coast.. Die 16-urige busreis ging overigens, net als al onze andere trips meer dan voorspoedig..! Alleen jammer dat het in het zuiden veel meer regent nu in het regenseizoen dan in het noorden, dus lekker bruin bakken is er niet bij. Maar de huisjes zijn prachtig en het eten meer dan fantastisch - zeker na het primitieve leven in Bolga!! Dit is ook nodig, want ik moet een beetje los zien te komen van het leven in Bolga en weer gaan focussen op de westerse manier: overdaad, alternatieven en keuzes in plaats van eenvoud en acceptatie dat er gewoon niet meer is dan wat er is. Wat overigens een heleboel rust geeft als je er eenmaal aan gewend bent..
Ik voeg een paar foto's toe van de laatste dag die op mijn camera staan, jammergenoeg niet de andere afscheidsfoto's want die staan op een aparte CD. Dus die volgen hopelijk nog! Waarschijnlijk vertrek ik na het weekend om richting Accra te gaan reizen en onderweg ergens nog een tussenstop van een paar dagen te maken. Vrijdagavond vertrek ik en zaterdag zie ik mijn allerliefste dierbaren weer. En dat is wel enorm fijn om naar uit te kijken...!
Veel liefs
Alma
Het afscheid van Bolga is achter de rug. En daarmee van alle prachtige mensen die ik daar mocht leren kennen. Van Ibrahum en Mariam van Meet Africa, John en collega's van Youth Harvest Foundation, alle vrijwilligers met wie ik ben opgetrokken, Ghanezen die ik gaandeweg steeds beter heb leren kennen en last but not least: mijn familie. Toch gek, dat pas bij het afscheid echt voelbaar is hoeveel je om elkaar bent gaan geven in de periode dat je zo betrokken was bij elkaars leven.
Natuurlijk liep het allemaal weer heel anders dan ik had "gepland"... Niks laatste dag voor vertrek (zaterdag) vrij - omdat de stroom zo vaak was uitgevallen de laatste week, wilde ik ook vrijdag naar kantoor om mijn werk goed af te ronden. Donderdag hadden we een afscheidsborrel met de mensen van YHF en kwamen een paar meiden van mijn groep afscheid nemen. Toen drong het al tot me door dat dit wel 's moeilijk zou kunnen gaan worden...
"Jemig, die zie ik misschien wel nooit meer terug... "
Vrijdag ook nog de laatste dingetjs kopen, afscheid nemen van Ghanezen en eten inkopen om te gaan koken voor mijn familie. Dat werd uiteindelijk een gezelschap van 15 kinderen en een aantal volwassenen - en dat op een houtskoolbrander op de grond. Het klinkt gek, maar ook dat went en wordt heel gewoon na een tijdje. Daarna uiteraard een soort afscheidsparty, waar Gifty, mijn "tante" van 28 een prachtige speech hield en kadootjes overhandigde. Mijn moeder had allerlei dingetjes genaaid en de andere vrouwen hadden geld ingezameld voor andere kadootjes. Ook Joe, mijn "oom" van 30 was van de partij en stak een mooie speech af. Officieel is hij het hoofd van de familie en dus mijn "vader" alhoewel het de zwager is van mijn moeder en niet haar husband... Volgen jullie het nog??! Dat zit allemaal ook voor mij hier en daar nog ingewikkeld, maar dat terzijde. Na deze ceremonie was het natuurlijk tijd om al mijn kadootjes aan hen te overhandigen. Jammergenoeg was mijn broertje Hafies er niet bij: hij was die dag opgenomen in het ziekenhuis met malaria. Om die reden zou ik zaterdagochtend voordat ik werd opgehaald om 10.00 uur naar hem toe gaan om afscheid te nemen. Dat betekende dus: NA het feestje nog alles efficient inpakken - ook alle souvenirs - en wel op zo'n manier dat ik tijdens het reizen alles weer snel terug zou kunnen vinden...
Na een te korte nacht in een Ghanees ziekenhuis afscheid moeten nemen van een normaal gesproken levenslustig maar nu apatisch en erg ziek broertje van 8 kan ik niemand aanraden.. Dat was erg verdrietig. Die tranen bleven die ochtend komen, vooral omdat mijn moeder mee zou gaan naar de afscheidsdrink met de vrijwilligers en naar het busstation. En moeder Augustine begon in de auto te huilen en hield niet meer op, wat uiteraard z'n effect had op mijn emoties.. Het was bijzonder om te voelen hoe dicht je tot elkaar bent gekomen in die drie maanden. Hoe zeer je betrokken bent geraakt bij elkaar, zodanig dat dit afscheid je echt heel diep raakt. Des te verrassender, omdat mijn moeder haar gevoelens van affectie tot nu toe echt NIET heeft getoond. Ze is geen prater en aanraken is voor haar geen dagelijkse bezigheid (zelfs niet als een van haar eigen kinderen verdrietig is of ziek). Maar blijkbaar hebben we een grotere impact op elkaars leven gehad dan we ons bewust waren.
Hoe zal het hen verder vergaan? Welke kinderen gaan de kansen en de gelegenheid krijgen om hun nu al zichtbare talenten te ontwikkelen? Hoe gaat de bevalling verlopen van tantetje? Ik heb al besloten om terug te gaan. Ooit. Naar mijn Ghanese familie die me altijd welkom zal heten en me als hun dochter/zuster/moeder zal onthalen... Wel een heel warm en fijn gevoel.
Directeur John van YHF zal ik in elk geval het komende jaar gaan zien in Nederland. Hij is geaccepteerd voor een scholarship bij het KIT in Amsterdam om zijn Master te doen op het gebied van Reproductive Health. In september dit jaar reist hij naar Nederland en het zal ontzettend leuk en inspirerend zijn om hem hier weer te ontmoeten!
Gelukkig hoorde ik gisteren van moeder Augustine dat broertje alweer wat beter is en naar huis mag en heb ik hem even kunnen spreken door de telefoon. Hij snapte nog niet erg dat ik niet meer "in the house" was, maar in een beach hotel, helemaal in het zuiden van Ghana in Cape Coast.. Die 16-urige busreis ging overigens, net als al onze andere trips meer dan voorspoedig..! Alleen jammer dat het in het zuiden veel meer regent nu in het regenseizoen dan in het noorden, dus lekker bruin bakken is er niet bij. Maar de huisjes zijn prachtig en het eten meer dan fantastisch - zeker na het primitieve leven in Bolga!! Dit is ook nodig, want ik moet een beetje los zien te komen van het leven in Bolga en weer gaan focussen op de westerse manier: overdaad, alternatieven en keuzes in plaats van eenvoud en acceptatie dat er gewoon niet meer is dan wat er is. Wat overigens een heleboel rust geeft als je er eenmaal aan gewend bent..
Ik voeg een paar foto's toe van de laatste dag die op mijn camera staan, jammergenoeg niet de andere afscheidsfoto's want die staan op een aparte CD. Dus die volgen hopelijk nog! Waarschijnlijk vertrek ik na het weekend om richting Accra te gaan reizen en onderweg ergens nog een tussenstop van een paar dagen te maken. Vrijdagavond vertrek ik en zaterdag zie ik mijn allerliefste dierbaren weer. En dat is wel enorm fijn om naar uit te kijken...!
Veel liefs
Alma
-
07 Juli 2009 - 15:04
Jacqueline:
Lieve Alma, volgens mij heb je net je tekst op de site gezet. Ook hier kunnen we niet wachten om je weer te zien! Je vast te houden en je lekker te knuffelen. Geniet nog van je laatste paar dagen in Ghana en neem het allemaal goed in je op. Dikke kus en tot zaterdag!
Paul, Jacq en de kids. -
07 Juli 2009 - 15:36
Marianne:
Hallo Lieverd,
Je laatste dagen van je avontuur zijn begonnen,hopelijk na al die tranen,hier hou je het ook niet droog als je het leest, een paar dagen afkicken en dan op reis naar je dierbaren.
Lieverdje geniet nog maar even van het afrikaanse land wat 3 maanden je thuis is geweest,en kom dan maar weer thuis.
Heel veel liefs en knufff tot snel.
-
07 Juli 2009 - 16:15
Martine:
Lieve Alma,wat is het allemaal snel gegaan!
Je zal het best wel moeilijk hebben gehad met afscheid nemen,maar we zijn toch wel blij dat je weer terugkomt!
Ik hoop dat het de laatste dagen toch nog een beetje droog wordt,is toch extra genieten.Tot zaterdag!
Martine,Carel,Celine en Faysel -
07 Juli 2009 - 18:42
Marija:
Dag lieve vrouw,
wat ben je toch een kanjer met een ongelofelijk vermogen om je emoties te verwoorden, maar ook te uiten... Zie je wel, dat je zelfs duizenden kilometers verder in een relatief korte tijd mensen weet te raken;!Opmerkelijk dat je daar een beetje verbaasd over bent, dat komt toch echt omdat je bent wie je bent, in al je puurheid!
Geniet inderdaad nog even van je laatste dagen in Ghana, er staat je nog genoeg te wachten als je terugkomt.
Wat er nog meer staat te wachten is een uitgebreide familie-, vrienden- en collegagroep die je allemaal ERRUG hebben gemist. Ik kijk ernaar uit je heel snel weer te zien, we hebben een hoop bij te praten.... Tot snel, lieverd.
Liefs, Marija -
07 Juli 2009 - 20:54
Paola:
Ja meissie,
De tijd vliegt!
Ik heb genoten van al je verhalen en hoop er live nog veel meer te horen!! tot gauw, geniet nog even van Ghana en een veilige reis naar huis!
Liefs xxx -
08 Juli 2009 - 06:02
Eva:
Misschien komt het omdat ik gisteravond de emotionele herdenkingsdienst van Michael Jackson heb gezien op tv, of het komt misschien door de 'tijd van de maand' maar na het lezen van je verslag moest ik een klein traantje wegpinken.. Wat een hartverwarmend verhaal!
Goede reis Alma, en tot snel! (haal je de bouwvakborrel nog? haha)
Eva -
08 Juli 2009 - 06:11
Sabine:
Nou, ook ik hield 't niet droog... Wat mooi om je zo thuis te voelen bij die lieve mensen. Een avontuur dat je voor altijd met je meedraagt, wat 'n rijke ervaring! In dat opzicht heb je je doel meer dan bereikt.
Geniet nog even van dat prachtige land, want hier is alles onveranderd. Ik ben blij dat je straks weer bij ons bent!
kus -
08 Juli 2009 - 20:07
Albert:
Hoi Alma,
Ik heb genoten van je prachtige reisverslagen. Geniet nog even van het land, ondanks de regen en alvast een goede reis terug naar huis. Wat zal je Ghana gaan missen!
See you
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
