Update!

Lieve allemaal.

Jaja, 't schijnt erbij te horen als je langere tijd in de tropen zit, maar op de een of andere manier dacht ik dat 't met mij wel los zou lopen... niet dus. Anderhalve week geleden begon al het voedsel wat er vast in ging, er aan de andere kant na een kwartier vloeibaar uit te komen... Ze zeggen dan hier: “you're running”. Volgens mij niet alleen omdat alles vloeibaar is, maar ook omdat je in no time de afstand tussen je stoel en de wc in een recordtempo af weet te leggen... Om die reden dus maar lekker het hotel – met normaal toilet – ingegaan. Affijn, kan gebeuren denk je – na een paar dagen zal het wel over zijn. Niet dus. Maar wel inmiddels een lamlendig gevoel, moe en volkomen futloos. Toch maar naar het lab voor een bloedonderzoekje en ja, het bleek malaria...:-( Gelukkig wist Ibrahim van Meet Africa welke medicijnen ik moest hebben en heeft-ie ze meteen opgehaald. Dat leek te helpen, maar na twee dagen zat ik weer in een megadip – en nog steeds “running”.

Dus op zaterdag om 13.30 uur toch maar met moeders naar het ziekenhuis en een dokter (huisartsen kennen ze hier niet) om te.... wachten. Wachten bij het inschrijven, wachten voor de weegschaal, wachten bij de dokter, wachten bij het lab, wachten bij het vrouwtje wat lege flesjes verkoopt om je lichaamsvloeistoffen in te deponeren, weer wachten bij het lab voor de bloedafname, wachten voor de uitslag, wachten bij de dokter, dan naar de apotheek en toen was het 21.00 uur! Gelukkig was het allemaal niet voor niets – er bleek ook nog een bacterie in m'n systeem te zitten waar ik antibiotica voor kreeg.

Alles in het ziekenhuis gaat handmatig – ik heb geen pc gezien. Ook geen stromend water trouwens, of wasbakken. De hygiene is verschrikkelijk en de middelen, het instrumentarium etc. zeer beperkt aanwezig en hopeloos verouderd. Inkt (!) wordt hier standaard gebruikt om open wonden snel dicht te laten groeien.. Het is net als bij de scholen en in de kerken: je krijgt het gevoel dat de Engelsen hier in de jaren vijftig weg zijn gegaan en de tijd sindsdien heeft stilgestaan. Er is niks vernieuwd of gemoderniseerd, integendeel. Ook het meubilair en het gebouw zelf zou je zo in de jaren vijftig kunnen plaatsen als het niet zo verschrikkelijk afgeleefd en gammel zou zijn.

Velen van jullie weten dat ik graag wilde leren loslaten in Ghana. Loslaten betekent ook: overgave. Nou, dat is gelukt; het is namelijk ook het enige wat je op zo'n moment kunt doen. Je overgeven aan het krakkemikkige en ondoorzichtelijke systeem, aan de dokter die hopelijk capabel is, aan het recept wat hopelijk klopt, aan de medicijnen die hopelijk ook in Europa toegestaan zijn en juist zijn, aan de naalden die hopelijk steriel zijn (dat was gelukkig zo), etc. Er is gewoon geen alternatief, je moet je kwetsbare lijf en je lot in hun handen leggen want vanzelf word je niet beter... Die dag heb ik me wel gerealiseerd hoe geweldig zaken als gezondheidszorg, rechtssysteem, onderwijs etc geregeld zijn in Nederland. Op het dieptepunt, toen ik even dacht dat het nooit over zou gaan hier in Ghana, wilde ik ook even echt graag naar huis...

Maar sinds zondag gaat het gelukkig weer de goede kant op en gisteren ben ik weer begonnen met werken. En uiteraard zijn er in de afgelopen weken ook veel fijne en gezellige momenten geweest. Zoals de vierde verjaardag van mijn zusje Sweety (eigenlijk Britney), waar nog meer kinderen waren dan op de mijne. Bij het uitdelen was het een chaos; uit wanhoop heeft m'n moeder de snoepjes toen maar uitgestrooid, waarna de oorlog echt uitbrak. Niets ontziend doken de grote meiden (14, 15, 16) bovenop de snoepjes en op de allerkleinsten. Die togen uiteindelijk huiswaarts met de nodige schrammen en builen maar zonder snoep...
Een dag helpen op het ecologische guesthouse van Ibrahim in Karamenga. Hier moesten de lemen wanden geplasterd worden met een mengsel van aarde, water en asfaltolie om ze waterdicht te maken. Traditioneel is dit een vrouwenklus – logisch, want het is megazwaar!! Eerst moet je de smurrie goed mengen met je handen, daarna met enige kracht tegen de muur “kwakken” en vervolgens met je handen hardduwend uitsmeren. En dat alles bij ruim 40°C. Onze tere Europese lijfjes zijn daar duidelijk niet erg aan gewend; de Ghanese vrouwen gingen heel wat sneller!

En last but not least, een heuse meidendag bij de beautysalon van Mariam, de andere Meet Africa-medewerkster. De voetjes waren daarna allemaal weer heerlijk schoon en zacht, nageltjes gelakt en de andere twee meiden en mijn moeder lieten hun haar doen. Dat wil zeggen: een bos nep-haar (plastic) in elke kleur die je wilt in laten vlechten zodat je haar voller en langer lijkt. Ook kan er een heuse nep-krullenbos aan je haar vastgenaaid worden! Dit kan al op megakort haar en heel veel vrouwen hier doen dit om de paar weken, waarbij ze steeds voor een volslagen ander kapsel kiezen. Lastig voor ons; kun je net iemand's naam onthouden, loop je de volgende keer weer finaal langs haar heen! (Maak je overigens ook geen vrienden mee in Ghana...;-}) Ik heb nog maar even bedankt voor deze metamorfose. Het doet namelijk pijn (veel haar langs de haargrens wordt er tijdens het vlechten letterlijk uitgetrokken). Het is heel warm al dat plastic, je mag het vijf weken niet wassen en slapen is niet fijn met zo'n prop haar om je hoofd. Tja, het weinige comfort wat hier nog is, is me heilig!!

Inmiddels ben ik Ghana gelukkig weer aardig gaan vinden en gaat het echt weer goed met mij!
Als het lukt, kun je eindelijk ook filmpjes vinden: van Sweeties verjaardag, een donker filmpje van mijn verjaardag, van een busstop tijdens de eis naar Mole en van een zondagmiddag-moment in de compound. Veel plezier ermee en ik schrijf gauw weer!

Veel liefs,
Alma.