Daar is ze dan weer...!!
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Alma
08 Mei 2009 | Ghana, Bolgatanga
Lieve allemaal.
Daar ben ik dan eindelijk weer... ik weet 't – eindelijk!! Langdurige stroomstoringen, verstoorde internetverbindingen, virussen op camera's en stressvolle situaties (ja, echt!) op het werk belemmerden mij om even rustig de tijd te nemen voor tekst en foto's. Maar nu is het dan zover! En ondertussen is er zoveel voorgevallen, dat ik een keus moet maken om het leesbaar te houden.
Goed, eerst maar even over mezelf. Vorige week had ik een echte dip-dag (waarschijnlijk de welbekende “cultuurshock”). Controle van m'n bloed wees uit dat alles okee was, dus waarschijnlijk warmte en oververmoeidheid (in mijn huis is er vaak geen stroom omdat de pre-paidcredits op zijn; daardoor kan de ventilator niet aan en slaap ik dus te weinig). Na een gesprekje en nog een gesprekje en daarna nog een gesprekje met mijn gastmoeder en een kleine financiele bijdrage loopt het nu goed. Het is niet de bedoeling dat ik daar nog 's apart voor betaal, maar mijn nachtrust is me heilig. Omdat ze twee jurken voor me heeft genaaid en daar geen geld voor wil hebben, konden we mooi ruilen; zij haar zelfrespect, ik mijn ventilator en dus nachtrust!! Een andere dip was de dood van het jonge poesje in het gezin. Ging op avontuur, de compound uit en werd 's ochtends door mijn zusje gevonden – finaal doormidden. Was echt afschuwelijk voor deze kattenliefhebber, maar je moet niet denken dat er enig begrip was voor mijn gevoelens... Voor hen is het een ding – het is dood dus het verdwijnt in de vuilnisbak – klaar. Geen emoties.
Intussen heb ik van mijn familie ook een local- of frafra-naam gekregen: Msurobuonne (phoenetisch geschreven) – betekent: “Zij die in mijn hart is”. Mooi, he? Er wordt nog steeds erg goed voor me gezorgd. Gelukkig is de frequentie van de gebakken eieren wat verlaagd naar 2 x per week ipv dagelijks. Niet om de eieren, hoor, maar er gaat eerst zeker een goeie soeplepel met palmolie in de pan voordat de eitjes erin glijden... De andere dagen zit er groundnutpaste op (eigengemaakte pindakaas – erg lekker!) of een dikke geplamuurde laag margarine met een chemisch smaakje – zijn ze hier dol op. Het brood wordt gekocht bij het broodvrouwtje, een oudje dat elke ochtend om half zeven langskomt met een grote bak brood op haar hoofd. Ze staat ook op de foto, maar wilde niet lachen omdat haar gebit nagenoeg horizontaal staat... Sowieso is dat de manier waarop hier boodschappen gedaan wordt. Op kantoor komt het bananenvrouwtje langs, ze komen langs met gereinigd water, zeepproducten, TZ (het welbekende papje) in plastic zakjes, mango's, avocado's, sinasappelen, gekookte eieren, rijstwater etc etc. Allemaal vrouwen en allemaal in bakken op hun hoofd (en vaak een kind op hun rug) – een soort bont gekleurde wandelende SRV-service!
Omdat ik ook wel 's de stad uit wil, ga ik regelmatig mee met “Nurses on Tour”, een stichting die voorlichting geeft over malaria aan de armere bevolking in de kleinere dorpen en malarianetten aan hen uitdeelt (vrouwen met kinderen). Dat voorlichten gaat natuurlijk niet met een hand-out of zoiets – dat gebeurt d.m.v. een toneelstukje! Mensen zijn hier gek op drama en lachen zich helemaal suf als een van de meiden in de gedaante van een muskiet tevergeefs door het net probeert te komen. Tussendoor wordt regelmatig een break gehouden waarin de vrouwen bepaalde ritmes gaan klappen en omstebeurt traditioneel dansen in de cirkel. Maar iedereen is zo ontzettend blij met onze komst – al hebben ze er soms uren voor moeten lopen heen en terug... Het is fantastisch als je die gezichten ziet openbreken; van eerst voorzichtigheid naar een grote brede en open lach. En langs de hele terugweg van ruim een uur word je door alle tevreden klanten c.q. publiek die weer onderweg zijn, luidruchtig uitgezwaaid.
Op mijn eigen werk heb ik nu twee “Passing-Out-Ceremonies” achter de rug. Onze twee groepen leerlingen bestaan uit apprentices, ofwel leerling naaisters. Twee van hen zijn nu leerling-af omdat ze hun vakdiploma hebben gehaald. Dat gaat via een hele ceremonie (die ze zelf organiseren) waarbij ze van alles omgehangen en op hun hoofd gestrooid krijgen. Over African time gesproken: beide ceremonies zouden starten om 14.00 uur en deden dat pas om 16.30 uur..!! En al die tijd zitten de gasten gewoon te wachten. Dat gaat heel bedaard hier – niks boek mee, muziek luisteren of bellen – nee, gewoon niks doen, zitten en kijken. Datzelfde hebben we hier op kantoor gisteren trouwens ook gedaan tussen 11.00 uur en 15.30 uur: de stroom lag eruit dus iedereen pakte een stoel en ging buiten zitten. Kijken. Beetje babbelen. Grapjes maken (vind ik heel lastig omdat ik 't vaak niet echt grappig vind terwijl zij echt helemaal in een deuk liggen). Maar met een ietsiepietsie humor kom je hier een heel end. En als iemand vraagt “How are you”, (wat echt IEDEREEN doet), is het niet direct de bedoeling dat je gaat vertellen hoe het echt met je gaat. Ook al ligt je man op sterven, ben je ziek of is al je geld gestolen, je zegt ALTIJD: “I'm fine!”. Niks praatgroepen, psychologische hulp, maatschappelijk werk of op z'n minst een klankbord binnen je familie... Wanneer iemand iets vreselijks is overkomen, wil de omgeving daar na een korte tijd echt niet meer over praten. En ga zeker niet lekker meeknabbelen met iemand die voordat-ie gaat eten “you're invited” zegt, want 't is niet echt de bedoeling dat je daar positief op antwoordt. Kortom: de manieren, regels, formaliteiten en normen zijn belangrijker dan de inhoud van de boodschap. En ik denk dat ik dat nog wel het moeilijkste vind om aan te wennen...
Dat klinkt trouwens bijna alsof er hier niet aan counseling gedaan wordt, maar da's toch niet helemaal waar.. Vorige week kwam ik de pastor op z'n motorfiets tegen die de regie had bij die geweldige voorstelling in de kerk een paar weken terug. Met een doordringende blik merkte hij op dat hij me de afgelopen keren gemist had in de kerk. Ik heb hem dezelfde uitleg voor dit verschijnsel gegeven als die aan mijn moeder, maar hij was iets minder makkelijk te overtuigen. Hij vertrok met de boodschap dat ik tegen mijn moeder moest zeggen dat ze me mee moest nemen naar het counseling-uur tussen 3 en 6 op donderdag. “You need counseling” - om in God te gaan geloven op de manier zoals zij dat doen en dat komt alles nog goed met me... Er is dus nog hoop, mensen!
Nou, verder hebben we dit weekend met z'n vijven de toerist uitgehangen en hebben een cultureel toertje gemaakt: naar Sirigu, een cultureel dorpje waar vrouwen traditionele schilderkunst bedrijven, een heilige krokodillenvijver en een oud slavenkamp waar vroeger de slaven werden verzameld voordat ze naar fort Elmina gingen. Indrukwekkende plek was dat!
Goed, tot zover maar weer even.
Lin, een heel fijne dag de 8e en alvast heel erg gefelicteerd met je huwelijk!!
Jean, je pakketje is al aangekomen maar ik zal het pas de 13e openmaken – hartstikke lief en leuk om te ontvangen! En jij natuurlijk ook een mooie verjaardag de 13e!!
Verder mis ik een hoop mensen soms, maar begin ik me wel steeds meer thuis te voelen hier.
Love you all!
Alma.
Daar ben ik dan eindelijk weer... ik weet 't – eindelijk!! Langdurige stroomstoringen, verstoorde internetverbindingen, virussen op camera's en stressvolle situaties (ja, echt!) op het werk belemmerden mij om even rustig de tijd te nemen voor tekst en foto's. Maar nu is het dan zover! En ondertussen is er zoveel voorgevallen, dat ik een keus moet maken om het leesbaar te houden.
Goed, eerst maar even over mezelf. Vorige week had ik een echte dip-dag (waarschijnlijk de welbekende “cultuurshock”). Controle van m'n bloed wees uit dat alles okee was, dus waarschijnlijk warmte en oververmoeidheid (in mijn huis is er vaak geen stroom omdat de pre-paidcredits op zijn; daardoor kan de ventilator niet aan en slaap ik dus te weinig). Na een gesprekje en nog een gesprekje en daarna nog een gesprekje met mijn gastmoeder en een kleine financiele bijdrage loopt het nu goed. Het is niet de bedoeling dat ik daar nog 's apart voor betaal, maar mijn nachtrust is me heilig. Omdat ze twee jurken voor me heeft genaaid en daar geen geld voor wil hebben, konden we mooi ruilen; zij haar zelfrespect, ik mijn ventilator en dus nachtrust!! Een andere dip was de dood van het jonge poesje in het gezin. Ging op avontuur, de compound uit en werd 's ochtends door mijn zusje gevonden – finaal doormidden. Was echt afschuwelijk voor deze kattenliefhebber, maar je moet niet denken dat er enig begrip was voor mijn gevoelens... Voor hen is het een ding – het is dood dus het verdwijnt in de vuilnisbak – klaar. Geen emoties.
Intussen heb ik van mijn familie ook een local- of frafra-naam gekregen: Msurobuonne (phoenetisch geschreven) – betekent: “Zij die in mijn hart is”. Mooi, he? Er wordt nog steeds erg goed voor me gezorgd. Gelukkig is de frequentie van de gebakken eieren wat verlaagd naar 2 x per week ipv dagelijks. Niet om de eieren, hoor, maar er gaat eerst zeker een goeie soeplepel met palmolie in de pan voordat de eitjes erin glijden... De andere dagen zit er groundnutpaste op (eigengemaakte pindakaas – erg lekker!) of een dikke geplamuurde laag margarine met een chemisch smaakje – zijn ze hier dol op. Het brood wordt gekocht bij het broodvrouwtje, een oudje dat elke ochtend om half zeven langskomt met een grote bak brood op haar hoofd. Ze staat ook op de foto, maar wilde niet lachen omdat haar gebit nagenoeg horizontaal staat... Sowieso is dat de manier waarop hier boodschappen gedaan wordt. Op kantoor komt het bananenvrouwtje langs, ze komen langs met gereinigd water, zeepproducten, TZ (het welbekende papje) in plastic zakjes, mango's, avocado's, sinasappelen, gekookte eieren, rijstwater etc etc. Allemaal vrouwen en allemaal in bakken op hun hoofd (en vaak een kind op hun rug) – een soort bont gekleurde wandelende SRV-service!
Omdat ik ook wel 's de stad uit wil, ga ik regelmatig mee met “Nurses on Tour”, een stichting die voorlichting geeft over malaria aan de armere bevolking in de kleinere dorpen en malarianetten aan hen uitdeelt (vrouwen met kinderen). Dat voorlichten gaat natuurlijk niet met een hand-out of zoiets – dat gebeurt d.m.v. een toneelstukje! Mensen zijn hier gek op drama en lachen zich helemaal suf als een van de meiden in de gedaante van een muskiet tevergeefs door het net probeert te komen. Tussendoor wordt regelmatig een break gehouden waarin de vrouwen bepaalde ritmes gaan klappen en omstebeurt traditioneel dansen in de cirkel. Maar iedereen is zo ontzettend blij met onze komst – al hebben ze er soms uren voor moeten lopen heen en terug... Het is fantastisch als je die gezichten ziet openbreken; van eerst voorzichtigheid naar een grote brede en open lach. En langs de hele terugweg van ruim een uur word je door alle tevreden klanten c.q. publiek die weer onderweg zijn, luidruchtig uitgezwaaid.
Op mijn eigen werk heb ik nu twee “Passing-Out-Ceremonies” achter de rug. Onze twee groepen leerlingen bestaan uit apprentices, ofwel leerling naaisters. Twee van hen zijn nu leerling-af omdat ze hun vakdiploma hebben gehaald. Dat gaat via een hele ceremonie (die ze zelf organiseren) waarbij ze van alles omgehangen en op hun hoofd gestrooid krijgen. Over African time gesproken: beide ceremonies zouden starten om 14.00 uur en deden dat pas om 16.30 uur..!! En al die tijd zitten de gasten gewoon te wachten. Dat gaat heel bedaard hier – niks boek mee, muziek luisteren of bellen – nee, gewoon niks doen, zitten en kijken. Datzelfde hebben we hier op kantoor gisteren trouwens ook gedaan tussen 11.00 uur en 15.30 uur: de stroom lag eruit dus iedereen pakte een stoel en ging buiten zitten. Kijken. Beetje babbelen. Grapjes maken (vind ik heel lastig omdat ik 't vaak niet echt grappig vind terwijl zij echt helemaal in een deuk liggen). Maar met een ietsiepietsie humor kom je hier een heel end. En als iemand vraagt “How are you”, (wat echt IEDEREEN doet), is het niet direct de bedoeling dat je gaat vertellen hoe het echt met je gaat. Ook al ligt je man op sterven, ben je ziek of is al je geld gestolen, je zegt ALTIJD: “I'm fine!”. Niks praatgroepen, psychologische hulp, maatschappelijk werk of op z'n minst een klankbord binnen je familie... Wanneer iemand iets vreselijks is overkomen, wil de omgeving daar na een korte tijd echt niet meer over praten. En ga zeker niet lekker meeknabbelen met iemand die voordat-ie gaat eten “you're invited” zegt, want 't is niet echt de bedoeling dat je daar positief op antwoordt. Kortom: de manieren, regels, formaliteiten en normen zijn belangrijker dan de inhoud van de boodschap. En ik denk dat ik dat nog wel het moeilijkste vind om aan te wennen...
Dat klinkt trouwens bijna alsof er hier niet aan counseling gedaan wordt, maar da's toch niet helemaal waar.. Vorige week kwam ik de pastor op z'n motorfiets tegen die de regie had bij die geweldige voorstelling in de kerk een paar weken terug. Met een doordringende blik merkte hij op dat hij me de afgelopen keren gemist had in de kerk. Ik heb hem dezelfde uitleg voor dit verschijnsel gegeven als die aan mijn moeder, maar hij was iets minder makkelijk te overtuigen. Hij vertrok met de boodschap dat ik tegen mijn moeder moest zeggen dat ze me mee moest nemen naar het counseling-uur tussen 3 en 6 op donderdag. “You need counseling” - om in God te gaan geloven op de manier zoals zij dat doen en dat komt alles nog goed met me... Er is dus nog hoop, mensen!
Nou, verder hebben we dit weekend met z'n vijven de toerist uitgehangen en hebben een cultureel toertje gemaakt: naar Sirigu, een cultureel dorpje waar vrouwen traditionele schilderkunst bedrijven, een heilige krokodillenvijver en een oud slavenkamp waar vroeger de slaven werden verzameld voordat ze naar fort Elmina gingen. Indrukwekkende plek was dat!
Goed, tot zover maar weer even.
Lin, een heel fijne dag de 8e en alvast heel erg gefelicteerd met je huwelijk!!
Jean, je pakketje is al aangekomen maar ik zal het pas de 13e openmaken – hartstikke lief en leuk om te ontvangen! En jij natuurlijk ook een mooie verjaardag de 13e!!
Verder mis ik een hoop mensen soms, maar begin ik me wel steeds meer thuis te voelen hier.
Love you all!
Alma.
-
08 Mei 2009 - 22:39
Marianne:
Dag lieve Schoonzus,
Zo te lezen heb je erg naar je zin en over cultuurshokken gesproken,wat zijn we hier dan verwend.Verder wil ik je een heel fijne dag wensen 13 mei en ik zou zeggen,neem een neutje, doen wij hier ook.Mocht je zondag toch ter kerke gaan,doe voor mij ook gelijk een gebedje,heb het niet echt nodig maar je weet nooit waar het goed voor is.Heel veel liefs en knuffel en hou je goed,XXXXX Marianne
-
08 Mei 2009 - 22:54
Paola:
Lieve Msurobuonne,
Ik ben heel blij weer een bericht van je te zien, begon me al ongerust te maken. Ben heel blij met een vriendin die zo goed en levendig kan schrijven, het is alsof ik er een beetje bij ben! Je ziet er fantastisch uit op die foto's, zo te zien en te lezen geniet je met volle teugen! Ben trots op je en zal weer elke dag mijn mail checken om te zien of er weer een volgend verhaal in zit, dank je wel en tot gauw!
Liefs xxx -
09 Mei 2009 - 05:24
Marija:
Dag lieve Msurobuonne,
wat een prachtige en liefdevolle naam is jou gegeven... Zie je wel, ook daar raak je mensen heel snel!! Superfijn om weer eens (en gelukkig uitgebreid) van je te horen, ook ik hoopte dat het allemaal goed met je ging. Je bent je plekje helemaal aan het vinden lees ik, maar denk alsjeblieft ook goed aan jezelf. Er gebeurt zoveel om je heen en met jezelf, daar moet je op welke manier dan ook een (tweerichtings)uitlaatklep voor hebben. Maar ik vertrouw helemaal op jouw zelfsturend vermogen en innerlijke kracht. Ga verder met je mooie werk en met het maken van mooie foto's, want mens, wat stralen die koppies schoonheid, rust en blijheid uit, super om te zien.
Heel veel liefs, Marija -
09 Mei 2009 - 15:31
Corinne:
Lieve Alma,
Goh indrukwekkend hoor je verhalen en foto s,ik heb zo n ongelooflijk respect voor je!
Je bent helemaal opgenomen in de familie en onderneemt van alles....zelfs het aaien van een krokodil brrrrrrrrrr
Hadden ze hem eerst een klap met de moker gegeven haha.
Heb je ook last van veel ongedierte daar?
Tjee wat een avontuur!
Hier gaat alles goed, af en toe mooi weer, werk en natuurlijk iets gezelligs doen op zn tijd.
Mark zien we regelmatig, gezellig eten met elkaar en bijkletsen,hij mist je niet hoor ;)
Lieverd geniet van alles wat op je pad komt we leven mee en genieten van je verhalen Dikke kus van ons uit Den Helder XXX -
11 Mei 2009 - 07:35
Annemiek:
wat een mooie beirchten - blijf genieten en voor de 13e - gefeliciteerd! -
11 Mei 2009 - 09:14
Eva:
Wat een heerlijk lang verhaal weer Alma, leuke foto's ook! (al is die krokodil natuurlijk van plastic.. haha)
Alvast van harte gefeliciteerd met je verjaardag, groetjes van Keern 31!
-
11 Mei 2009 - 13:28
Jacqueline:
Lieve Alma, wat is het toch weer een verhaal, zitten op een krokodil, een hele middag een beetje lekker buiten zitten te niksen terwijl de wandelende SRV langskomt. En ondertussen langs de dorpen trekken en nog wat van de omgeving meemaken. Helemaal geweldig. Ondertussen kan ik me ook voorstellen dat het af en toe heel erg lastig is. Maar lieve Msurobuonne (wat een toepasselijke bijnaam) waarschijnlijk ben je nu geheel bekeerd door de pastor en ga je in het vervolg elke week met je moeder naar de kerk. Ben weer heel benieuwd naar je volgende verhaal en natuurlijk belevenissen. Een hele dikke kus met knuffel Jacq -
12 Mei 2009 - 06:44
Corinne:
Hallooooooooooo Alma,
Alvast van harte gefeliciteerd!
Morgen ben je 49 als je wakker wordt, op naar de 50 :o)
Een hele fijne dag voor jou en *familie* we nemen een glaasje op jou.
Liefs Corinne dikke zoen! -
12 Mei 2009 - 08:39
Sabine:
Lieve Alma,
Dus daar beginnen de vergaderingen ook gewoon wat later? Dat 'laid back' sfeertje creëren we hier dagelijks ook, zoals je weet.
Een andere vergelijking is de familie, tis daar even kleurrijk als je Heddesfamilie hier, ha!
Fijn te lezen dat je zo druk bent, het klinkt prachtig allemaal.
Mis je wel hoor!
dikke kussen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
