gastgezin en zo
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Alma
19 April 2009 | Ghana, Bolgatanga
Lieve allemaal.
Zo zijn we donderdag dan aangekomen in Bolgatanga... met de auto van de family, 5 personen, een berg bagage en een blatend schaap achterin. Bolga binnenrijden na Tamele was een verademing; veel bomen langs de hoofdwegen (2) die ontzettend groen zijn! Veel drukte van allerlei handeltjes, kraampjes, ambachten (veel naaiateliers) en eettentjes op straat. De compounds liggen achter de winkels allemaal. Daar houdt de bestrating op en is er rood grind en stof, bomen, loslopende geiten, hele roedels varkens (eigenaardig luchtje dragen die toch mee), kippen, spelende kinderen en op boomstronken hangende mannen. Vrouwen zijn hier echt dag en nacht aan het werk...
Maar goed, de eerste twee nachten hebben we geslapen bij Ibrahim, van Meet Africa. Die man is echt een schatje maar vreselijk druk, dus we konden weer 's ouderwets een beetje onze eigen gang gaan. Er zijn zo'n zes andere vrijwilligers, die we nu bijna allemaal ontmoet hebben. Heerlijke meiden en jongens, spontaan en al helemaal gewend hier - dus ook aan de temperatuur!! Daar kan ik jaloers op zijn; hier is het weer heter dan in Tamale en dat valt niet mee!!! Zonder ventilator is het in je kamertje echt niet uit te houden... De eerste nacht hier was ik goed ziek - eten kwam er aan alle kanten weer uit en de volgende dag kreeg ik niks naar binnen. Nou, met dat bijltje hebben ze hier vaker gehakt, dus ze zorgen er wel voor dat je blijft eten en drinken. Niet eten betekent verzwakken en een grotere kans op malaria of een andere ziekte.
Gisteren dan naar ons gastgezin... Grappig dat je je steeds een voorstelling maakt van een situatie, die dan vervolgens volslagen anders blijkt te zijn. Het is in elke situatie weer opnieuw wennen aan de armoede, het vuil, je onderkomen, de hygiene, je slaapplek en de mensen. Je zou zeggen je went eraan maar dat is nog niet het geval... Mijn gastmoeder heet Augustina, is naaister en werkt in een winkel van 08.00 tot 21.00 uur. Daarnaast heeft ze twee kinderen, die nu uitbesteed zijn aan "aunties" vanwege de schoolvakantie. Met al haar zussen (ik geloof een stuk of negen) woont ze in een compound met alle bijbehorende gezinnen. Wat ik ontzettend leuk vind is dat er veel kleine kindertjes zijn - van 4 maanden, 4,5 jaar en ouder. En allemaal zijn ze heerlijk open en knuffelig. Mijn moeder is 20 jaar jonger, toch moet ik haar "moeder" noemen, haar zussen auntie en hun kinderen zijn ook mijn zus of broer.
Goed, vannacht mocht ik op de bank in de huiskamer slapen omdat ik nog geen ventilator in mijn (grote!) kamer heb. Overigens had mijn moeder mij eerst uitgenodigd om bij haar in het grote bed in de slaapkamer te komen liggen. Maar dat ging me toch een beetje te ver... hoe moest dat dan straks, als mijn (onbekende) vader zich in de echtelijke sponde zou melden?? Op de synthetische bank dus, met de ventilator op 4. Mijn water wilde ik in de koelkast zetten, maar er kwam zo'n verschrikkelijk indringende bedorven-vislucht uit... dan maar lauw!
Ondanks dat ik heel graag wilde slapen, ging de familie in mijn kamer TV kijken - en de volumeknop staat hier overal standaard op MAX. De soaps en films waar men hier naar kijkt gaan vaak over het geloof, goed en kwaad, hekserij en duivelsuitdrijvingen. Vrouwen zijn meestal de kwaaie pier die de man beheksen. Gelukkig lopen ze allemaal goed af - zij het enigszins voorspelbaar...
Vanochtend mocht ik mee naar de kerk. Stel je voor: een klein gebouwtje, zonder airco, volledig vol (50 merendeel vrouwen) bij 43 graden. En dat duurde drie uur!!! De een na de ander ontving de heilige geest of kreeg bezoek van de duivel (dat was niet altijd even duidelijk voor me) en moest dus bekeerd worden. Toen het wijwater door de zaal vloog, sloeg de hele tent op tilt. Iedereen begon te schudden, te bidden of te schreeuwen, viel op de grond, stoelen kapot..
Ik ben maar even naar buiten gegaan.
De priester heeft ook mij gezegend. Daarvoor moest ik wel en public een paar vragen beantwoorden en naar voren komen en beloven dat ik voortaan meer naar de kerk zou gaan en bidden. Dat heb ik maar gedaan, anders wordt het ook zo ingewikkeld. Toch heb ik ook de indruk dat de gelovigen dmv een vorm van chantage in het gareel worden gehouden. Er werd mij gezegd dat ik naar huis moest bellen om te checken of mijn kinderen nog gezond zijn. Een van beiden had namelijk "gezien" dat een van hen iets zou overkomen. Maar natuurlijk zou hij de komende dagen gaan bidden om dit te voorkomen. De volgende keer moest ik dan maar verslag uitbrengen hoe het afgelopen was, dat zou dan een bewijs zijn dat hij echt een lijntje had met daarboven... ja ja.
Ik hoop maar niet dat mijn Ghanese mams verwacht dat ik elke week mee ga - drie uur..!!! Nu ben ik er even met een smoesje ertussenuit geknepen om met Sanneke naar het internetcafe te gaan. Om te internetten, maar zeker ook om af te koelen (airco)! Ik moet wel over 10 minuten thuis zijn, omdat we dan weer naar een begrafenis gaan hier. Een blijde gebeurtenis, want de overledene heeft een lang leven gehad - haar voorouders waren haar dus goed gezind. En ik ben al gewaarschuwd dat ik mee moet gaan dansen. Tot morgen!!
Heel veel liefs,
Alma.
Zo zijn we donderdag dan aangekomen in Bolgatanga... met de auto van de family, 5 personen, een berg bagage en een blatend schaap achterin. Bolga binnenrijden na Tamele was een verademing; veel bomen langs de hoofdwegen (2) die ontzettend groen zijn! Veel drukte van allerlei handeltjes, kraampjes, ambachten (veel naaiateliers) en eettentjes op straat. De compounds liggen achter de winkels allemaal. Daar houdt de bestrating op en is er rood grind en stof, bomen, loslopende geiten, hele roedels varkens (eigenaardig luchtje dragen die toch mee), kippen, spelende kinderen en op boomstronken hangende mannen. Vrouwen zijn hier echt dag en nacht aan het werk...
Maar goed, de eerste twee nachten hebben we geslapen bij Ibrahim, van Meet Africa. Die man is echt een schatje maar vreselijk druk, dus we konden weer 's ouderwets een beetje onze eigen gang gaan. Er zijn zo'n zes andere vrijwilligers, die we nu bijna allemaal ontmoet hebben. Heerlijke meiden en jongens, spontaan en al helemaal gewend hier - dus ook aan de temperatuur!! Daar kan ik jaloers op zijn; hier is het weer heter dan in Tamale en dat valt niet mee!!! Zonder ventilator is het in je kamertje echt niet uit te houden... De eerste nacht hier was ik goed ziek - eten kwam er aan alle kanten weer uit en de volgende dag kreeg ik niks naar binnen. Nou, met dat bijltje hebben ze hier vaker gehakt, dus ze zorgen er wel voor dat je blijft eten en drinken. Niet eten betekent verzwakken en een grotere kans op malaria of een andere ziekte.
Gisteren dan naar ons gastgezin... Grappig dat je je steeds een voorstelling maakt van een situatie, die dan vervolgens volslagen anders blijkt te zijn. Het is in elke situatie weer opnieuw wennen aan de armoede, het vuil, je onderkomen, de hygiene, je slaapplek en de mensen. Je zou zeggen je went eraan maar dat is nog niet het geval... Mijn gastmoeder heet Augustina, is naaister en werkt in een winkel van 08.00 tot 21.00 uur. Daarnaast heeft ze twee kinderen, die nu uitbesteed zijn aan "aunties" vanwege de schoolvakantie. Met al haar zussen (ik geloof een stuk of negen) woont ze in een compound met alle bijbehorende gezinnen. Wat ik ontzettend leuk vind is dat er veel kleine kindertjes zijn - van 4 maanden, 4,5 jaar en ouder. En allemaal zijn ze heerlijk open en knuffelig. Mijn moeder is 20 jaar jonger, toch moet ik haar "moeder" noemen, haar zussen auntie en hun kinderen zijn ook mijn zus of broer.
Goed, vannacht mocht ik op de bank in de huiskamer slapen omdat ik nog geen ventilator in mijn (grote!) kamer heb. Overigens had mijn moeder mij eerst uitgenodigd om bij haar in het grote bed in de slaapkamer te komen liggen. Maar dat ging me toch een beetje te ver... hoe moest dat dan straks, als mijn (onbekende) vader zich in de echtelijke sponde zou melden?? Op de synthetische bank dus, met de ventilator op 4. Mijn water wilde ik in de koelkast zetten, maar er kwam zo'n verschrikkelijk indringende bedorven-vislucht uit... dan maar lauw!
Ondanks dat ik heel graag wilde slapen, ging de familie in mijn kamer TV kijken - en de volumeknop staat hier overal standaard op MAX. De soaps en films waar men hier naar kijkt gaan vaak over het geloof, goed en kwaad, hekserij en duivelsuitdrijvingen. Vrouwen zijn meestal de kwaaie pier die de man beheksen. Gelukkig lopen ze allemaal goed af - zij het enigszins voorspelbaar...
Vanochtend mocht ik mee naar de kerk. Stel je voor: een klein gebouwtje, zonder airco, volledig vol (50 merendeel vrouwen) bij 43 graden. En dat duurde drie uur!!! De een na de ander ontving de heilige geest of kreeg bezoek van de duivel (dat was niet altijd even duidelijk voor me) en moest dus bekeerd worden. Toen het wijwater door de zaal vloog, sloeg de hele tent op tilt. Iedereen begon te schudden, te bidden of te schreeuwen, viel op de grond, stoelen kapot..
Ik ben maar even naar buiten gegaan.
De priester heeft ook mij gezegend. Daarvoor moest ik wel en public een paar vragen beantwoorden en naar voren komen en beloven dat ik voortaan meer naar de kerk zou gaan en bidden. Dat heb ik maar gedaan, anders wordt het ook zo ingewikkeld. Toch heb ik ook de indruk dat de gelovigen dmv een vorm van chantage in het gareel worden gehouden. Er werd mij gezegd dat ik naar huis moest bellen om te checken of mijn kinderen nog gezond zijn. Een van beiden had namelijk "gezien" dat een van hen iets zou overkomen. Maar natuurlijk zou hij de komende dagen gaan bidden om dit te voorkomen. De volgende keer moest ik dan maar verslag uitbrengen hoe het afgelopen was, dat zou dan een bewijs zijn dat hij echt een lijntje had met daarboven... ja ja.
Ik hoop maar niet dat mijn Ghanese mams verwacht dat ik elke week mee ga - drie uur..!!! Nu ben ik er even met een smoesje ertussenuit geknepen om met Sanneke naar het internetcafe te gaan. Om te internetten, maar zeker ook om af te koelen (airco)! Ik moet wel over 10 minuten thuis zijn, omdat we dan weer naar een begrafenis gaan hier. Een blijde gebeurtenis, want de overledene heeft een lang leven gehad - haar voorouders waren haar dus goed gezind. En ik ben al gewaarschuwd dat ik mee moet gaan dansen. Tot morgen!!
Heel veel liefs,
Alma.
-
19 April 2009 - 17:30
Anke:
Hoi Alma,
Je kent mij niet, maar ik ben sinds 1,5 maand terug uit Ghana. Heel toevallig kom ik op jouw site terrecht en was verrast om te lezen dat jij in het gezin woont waar ik heb gewoond!! Ik hoop dat alles goed met ze gaat, vooral met Augustina. Ik mis ze, heb het erg fijn gehad daar! Ik weet zeker dat jij daar ook een hele mooie en bijzondere tijd gaat hebben. Zou je de hele familie de groeten willen doen van mij? En ook de andere vrijwilligers trouwens! Geniet van je tijd in Ghana! Ik zal af en toe je site bekijken, blijf ik op de hoogte!
groetjes, Anke
-
19 April 2009 - 22:14
Marija:
Dag lieve vrouw,
ik heb dubbel gelegen om je (laatste) belevenissen; als je ooit een cerriereswitch overweegt, adviseer ik je columniste te worden...
Zo te zien heeft het voedseltekort je gevoel voor humor niet aangetast en kun je (net als de kleintjes daar) met grote, nieuwsgierige ogen de wereld blijven bekijken. En er is een hoopt zien, horen en beleven begrijp ik; tjeetje wat een avontuur, meid! Denk dat jij nu in een paar dagen meer hebt beleefd dan menigeen in 1 maand hier in het hollandse...Blijf je verwonderen, let op jezelf en blijf vooral schrijven, want ik geniet ontzettend van je verhalen (vergeet de foto's niet).
Veel liefs,
Marija -
20 April 2009 - 07:04
Linda:
Hee Alma,
Nou, het is heerlijk om na een weekend in het Hollandse zonnetje jouw verhalen te lezen..
Ik moet eerlijk bekennen dat ik een beetje sceptisch was.... maar ik denk je een unieke manier hebt gevonden om een andere cultuur optimaal te leren kennen. Je hebt zo ongeveer alles al gehad, de bruiloft, de kerkdienst, een begravenis... de geboorte ontbreekt nog, maar dat komt er ongetwijfeld ook aan als ik de gezinsleden tel... blijf schijven lieverd! en geniet!
Linda
-
20 April 2009 - 09:21
Balinette:
Alma!
Wat een mooi verhaal weer, ik zie je al helemaal zitten in die kerk tussen de 'schuddende'lokale bevolking haha
Gelukkig ben je door de priester gezegend dus alles komt goed! We wachten weer in spanning op je volgende leuke verhaal.
Zonnige groeten van het Keern!
Eva -
20 April 2009 - 10:41
Sabine:
Prachtig, wat 'n emotionele cultuur, huilen, dansen, bidden, rouwen, knuffelen, je bent precies op je plek!
Hollandse knuffel,
Sabine -
21 April 2009 - 07:09
Hilgo:
Lieve Alma, Wat ben je toch een bijzonder mens dat je dit doet! Ik vind het heerlijk om je belevenissen te mogen lezen!
Zorg goed voor jezelf en geniet. Lieve groet, Hilgo -
02 Mei 2009 - 18:20
Henk De Jong:
Dag lieve schat van me,
late reactie, maar ben een beetje veel bezig, goed om te horen dat je daar welkom bent,
natuurlijk is het dat je je aan moet passen; klimaat, mensen en leefomgeving.De eerste beelden spreken voor zich;je bent daar voor die tijd op je plaats!
Met dikke kus van Henk en tot gauw.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
