Chansons, decorations en insectengegons

Lieve allemaal.

Pfff.. Moest gewoon wachten tot ik weer vrij ben om weer een stukkie te kunnen schrijven..! Dat komt omdat er deze week een cursus Zang en Expressie is, waar op het laatste moment annuleringen voor zijn geweest. Dus doen een paar van ons, waaronder ikzelf, mee om de groep weer een beetje te vullen. Dat betekent dus wel, dat ik mijn werkzaamheden er een beetje tussendoor moet plannen. De taken van de ochtend verschuiven dan naar de middag en vervolgens ’s avonds gewoon het restaurant draaien. Dat betekent dus niet, dat ik te lang kan nazitten met een, twee of drie wijntjes – wat we eigenlijk wel elke avond doen, al dan niet samen met de gasten...

Vorige week was dat de groep Zingen voor je Leven, die ons een warm afscheid en enorm liefdevolle en dankbare feedback hebben gegeven op de “Bonte vrijdag-Avond”. Ik heb een foto gemaakt van hun kaart met persoonlijke teksten; nou, hoe vaak doen je klanten dat nu??! De huidige groep gasten bestaat uit kleinere gezinnen en stellen (oud en jong), veelal mensen die al jaren op de mas komen. Op een hele andere manier weer erg gezellig. En dankzij de zangcursus wordt er ook nu weer veel muziek gemaakt. Was het vorige week veel piano, accordeon en djembé’s, nu is er iemand die prachtig gitaar speelt, waar door enkele cursisten c.q. vrijwilligers dankbaar misbruik van wordt gemaakt! Maar ja, we moeten natuurlijk wel oefenen voor de bonte avond van deze week….

Bij het opmaken van de tafels voor het diner kan ik me in creatieve zin he-le-maal uitleven; omdat er zoveel positieve reacties op komen, verzin ik elke dag weer nieuwe combinaties – tot grote vreugde van Jolanda. Er is enorm veel brocante in de vorm van potten, schalen, vazen en de meest vreemdsoortige oude gereedschappen en gebruiksvoorwerpen op voorraad, wat ik dan weer combineer met kaarsjes, lichtjes, kleedjes en groen of bloemen uit de tuin. Tja, de opleiding Binnenhuisarchitectuur komt zo nog goed van pas…

En verder…
wordt bagage hier vaak naar de Mas vervoerd in de Banaan – een grijze pick-up, zo genoemd naar z’n voorganger die geel was.
En heet het strijkhok “de Blokker” omdat een van de eerste vrijwilligers al die plankjes zo op de schappen van de welbekende winkel in huishoudelijke artikelen vond lijken.
En kan het hier behoorlijk onweren, gelukkig vooral ’s nachts, kijk je je ogen uit naar alle vlinders die er momenteel zijn en begint de club steeds meer als een hecht gezin te voelen.
En lijkt het voor iedereen – inclusief mijzelf – alsof ik er al drie maanden ben ipv twee weken.
En weet ik dan nu wel de weg door de gewelven, maar breek ik dagelijks ook nog bijna m’n nek over de afvoerleidingen die slechts half gestort zijn in het beton. En dat terwijl je tegelijkertijd met je neus op je knieen loopt omdat het gewelf waaronder je loopt, slechts 1,40 meter hoog is.

Ach, het glas is ondanks dat half vol... Het voordeel is namelijk dat ik al lekker begin af te vallen na twee weekjes, mijn conditie zich tot ongekende hoogte heeft opgebouwd en ik weer zo lenig en gespierd ben als een turnster van 13 uit het Oostblok.

Verder wandel ik regelmatig en ben ik natuurlijk vorige week naar de markt geweest in St. Ambroix. ’t Is toch altijd weer even wennen, die middagsluiting bij de fransen. Niks effe lekker uitslapen, ontbijtje, bakkie koffie en dan naar een gezellig plaatsje… Je moet er vroeg bij zijn – of met je ziel onder je arm twee uur lang door een doodstil en verlaten dorpje willen gaan slenteren. Sommige gewoonten en tradities veranderen nooit – en da’s misschien maar goed ook. Hier kom je echt nog van die stokoude en kromgetrokken vrouwtjes-met-polyester-gebloemd-jasschort en mannetjes-met-overall-aan-en-alpinopet-op tegen, schijnbaar moeizaam tegen de berg op klimmend. Met steevast een baguette onder de arm…

En nog steeds groen – zo verschrikkelijk mooi groen en ruimtelijk, met ’s morgens de damp van de rivier de Ceze over het dal, tegen een strakblauwe lucht. En stilte – volmaakte stilte. Vandaag, dinsdag was ik weer vrij. Ik ben de berg lekker niet afgeweest, dus was er ook tijd en ruimte voor contemplatie. En eerlijk gezegd, zo in de stilte, met alleen maar vogels, vlinders, bomen, insecten en soms de hond of de kat die je is achterna gelopen en bij je komt zitten, word je je weer even bewust van al die schakels in de “circle of life”. Waarvan wij er slechts eentje zijn, net als de mieren die de kortste weg naar het nest gevonden hebben: over de waslijn. Waarover ze de vijf kilo zaad transporteren die Jolanda rond het huis had gestrooid voor bloemetjes en de vogels, zodat het uiteindelijk weer terug komt waar het vandaan kwam.

Tja… herkenbaar patroon voor iedere werknemer die zich regelmatig afvraagt waar zijn of haar werk toe doet. Zingeving; mooi onderwerp om op deze plek en op dit moment in mijn leven mee bezig te zijn. Een van de boeiende onderwerpen ook om met eigenaar Jan over te discussiëren tijdens het natafelen…

Ik heb weer wat foto’s toegevoegd en een filmpje met daarop de vijver, het terras waar wordt gegeten bij mooi weer en de tuin eromheen. Zet je geluid maar wat harder voor het kikkerconcert! Volgende keer zorg ik dat ik wat foto’s heb van m’n collega’s.

Liefs,
Alma.